Sąd Najwyższy w wyroku z 14 grudnia 2010 r., I PK 117/10, LEX nr 738390 podtrzymał tym samym prezentowane jeszcze w latach 90. XX w. stanowisko odnośnie rozwiązywania stosunku pracy z radcami prawnymi, zgodnie z którym obowiązek pracodawcy uprzedniego zasięgania opinii okręgowej izby radców prawnych i dokonywania oceny pracy radcy prawnego w razie rozwiązania z nim za wypowiedzeniem stosunku pracy (art. 16 i art. 19 ustawy o radcach prawnych) nie dotyczy sytuacji, w której przyczyną rozwiązania stosunku pracy jest reorganizacja (likwidacja) stanowiska pracy radcy prawnego, nie łącząca się z negatywną oceną jego pracy.
Zdaniem Sądu Najwyższego, przepis art. 19 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. Nr 10, poz. 65 z późn. zm.) kreuje obowiązek konsultacji zamiaru rozwiązania stosunku pracy. Nie wynika z niego, by pracodawca pozostawał związany wynikiem tej konsultacji. Analizowana norma przypomina zatem treść art. 38 k.p., tyle że określa inny organ uprawniony do konsultacji o podaje zakres przyczyn, które powodują uruchomienie owej konsultacji.
Przepis art. 19 ustawy o radcach prawnych rozszerza ochronę ogólną radcy prawnego przed rozwiązaniem stosunku pracy, ale jedynie w sytuacji, gdy wypowiedzenie podyktowane jest przyczynami leżącymi po stronie pracownika i do tego przyczynami związanymi stricto z wykonywaniem zawodu radcy prawnego W takim przypadku, jeśli radca prawny jest członkiem związku zawodowego wymagane są dwie konsultacje; jedna z izbą radców prawnych, druga - z zakładową organizacją związkową. Nie ma natomiast żadnych podstaw prawnych do traktowania stosunku pracy radcy prawnego jako stosunku pracy podlegającego ochronie przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem z mocy szczególnych przepisów w sytuacji, gdy zwolnienie radcy powodowane jest przyczynami leżącymi po stronie pracodawcy.

Artykuł pochodzi z Serwisu Samorządowego www.lex.pl/samorzad